Μαζαρίν, Ζιλ Ρεϊμόντ

(Jules Reymond Mazarin, Πεσίνα 1602 – Παρίσι 1661). Γάλλος πολιτικός και καρδινάλιος. Ιταλικής καταγωγής, πήρε πτυχίο νομικής το 1628 και μπήκε στη διπλωματική υπηρεσία του παπικού κράτους. Ως λεγάτος του πάπα στο Παρίσι, από το 1634 έως το 1636, είχε την ευκαιρία να συναντηθεί πολλές φορές με τον καρδινάλιο Ρισελιέ, ο οποίος τον έπεισε να περάσει στην υπηρεσία της Γαλλίας και τον υπέδειξε ως διάδοχό του στον Λουδοβίκο ΙΓ’. Ο Μ., που έγινε καρδινάλιος το 1641, χωρίς να χειροτονηθεί ποτέ ιερέας, διορίστηκε πρωθυπουργός το επόμενο έτος και από τότε έως τον θάνατό του ήταν ο πραγματικός κυρίαρχος στην κυβέρνηση της Γαλλίας: το κύρος και η εξουσία του δεν περιορίστηκαν ούτε και μετά την ενηλικίωση του Λουδοβίκου ΙΔ’. Στην εσωτερική πολιτική, πρωταρχικός σκοπός του Μ. ήταν η κατοχύρωση της βασιλικής απολυταρχικής εξουσίας. Αφού στην αρχή υπερνίκησε τις σοβαρές κρίσεις (που εκδηλώθηκαν με τα επαναστατικά κινήματα τα οποία έμειναν γνωστά με την ονομασία fronde = σφενδόνη), τις οποίες προκάλεσε η πολιτική του αυτή, ο καρδινάλιος, απόλυτος κύριος της κατάστασης στο εξής, έδωσε στη γαλλική μοναρχία τη δύναμη και την αίγλη, που αποτέλεσαν αργότερα το καύχημα του Λουδοβίκου ΙΔ’. Στην εξωτερική πολιτική, ο Μ. επεδίωξε να επιβάλει την υπεροχή της μοναρχίας των Βουρβόνων στους δύο κλάδους των Αψβούργων, και με τη σύναψη των συνθηκών της Βεστφαλίας (1648) και των Πυρηναίων (1659) εξασφάλισε αποτελεσματικά την ηγεμονία της Γαλλίας στην Ευρώπη. Βιβλιοθήκη Μ. Η παλαιότερη δημόσια βιβλιοθήκη της Γαλλίας, με έδρα της στο Παρίσι. Άνοιξε για το κοινό το 1643 με απόφαση του καρδιναλίου Μ., ο οποίος, όταν έγινε πρωθυπουργός (1642), ανέθεσε στον Γκαμπριέλ Νοντέ να τακτοποιήσει στο μέγαρο του Ινστιτούτου της Γαλλίας την πολύτιμη προσωπική του συλλογή βιβλίων και χειρογράφων, η οποία όμως διασκορπίστηκε το 1651. Αργότερα, η πρώτη αυτή βάση συγκεντρώθηκε πάλι, και σταδιακά εμπλουτίστηκε με σημαντικές συλλογές, που μεγάλωναν διαρκώς –κατά την επαναστατική περίοδο– με την κατάργηση των μοναχικών ταγμάτων. Πολύτιμοι είναι προπάντων οι κώδικες και τα χειρόγραφα θεολογικού και νομικού χαρακτήρα, καθώς και μια σημαντική συλλογή ιταλικών έργων του 16ου και του 17ου αι. Από το 1923 έως το 1945 η Βιβλιοθήκη του Μ. ενώθηκε διοικητικά με την Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού και έτσι έγινε τμήμα της Ένωσης των Εθνικών Βιβλιοθηκών της Γαλλίας. Το 1945 η βιβλιοθήκη προσαρτήθηκε στο Γαλλικό Ινστιτούτο.